Kazu wywoływał u mnie dosyć dziwne przeczucia... ja... chyba się go bałam. Każde jego słowo, dogłębnie przenikało przez moją skórę, sprawiając, że miałam ochotę po prostu stamtąd zniknąć. Dosyć długo przysłuchiwałam się rozmowie brata z siostrą i cały czas nie mogłam uwierzyć, że są ze sobą spokrewnieni. Byli zupełnym kontrastem siebie. On był kary, potężny, bezlitosny i sprawiał że czułam się zupełnie przerażona. Tymczasem Alis... ona była biała jak śnieg, delikatna, sprawiała wrażenie bardzo przyjemnej, a do tego miała skrzydła. Co się stało z Kazu? Chciałam się dowiedzieć, ale po prostu bałam się zapytać. Już sam jego głos przyprawiał mnie o dreszcze.
W pewnym momencie ogier podniósł na mnie wzrok, ale ja natychmiast odwróciłam głowę, żeby go uniknąć... to było zbyt bolesne.
I wtedy zrozumiałam jak wiele musiał przejść. Jak bardzo kiedyś cierpiał... Tymczasem ja? Ja przyszłam do Alis po to, żeby pozbyć się uczucia, które pojawiło się we mnie tak nagle. Chciałam bez ceremonialnie zabić tę lepszą część mnie, aby znów stać się niczym maszyna do walki. Wtedy zrozumiałam jak bardzo byłam głupia prosząc o to wszystko, podczas gdy inne konie nie miały nawet szans na poczucie czegoś dobrego. W tej chwili pojęłam, że tak naprawdę...:
-Nie ma złych koni... Są tylko takie, które nieświadomie wyrządzają szkody, gdy dążą po dobro...- nawet nie wiem dlaczego to powiedziałam... to wypłynęło z moich ust zupełnie nieświadomie i niezależnie
Rodzeństwo natychmiast ucichło i spojrzało w moim kierunku. Poczułam na sobie ich wzrok... jeden zimny i bezuczuciowy i ten drugi... ciepły i troskliwy. Oni tak idealnie się równoważyli
- Nef ma rację... Kazu, cokolwiek cię spotkało, nie pozwolę, żebyś teraz cierpiał. Pozwól sobie pomóc. Myślę, że Nefilim też nie zostawi nas w potrzebie...- wypowiadając te kilka słów, spojrzała w moim kierunku, na co nieśmiało pokiwałam głową...
- Zostałam stworzona po to, żeby nieść pomoc- powiedziałam dość pewnie i spojrzałam prosto na karego ogiera
Alis? Kazu?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz