Od Nadzieji do Sztorma

Pewnego dnia siedziałam spokojnie na niebosiężnym szczycie i siedząc tak, dostrzegłam Sztorma. Galopował Po drużce przez las. Szybko zbiegłam po wąskiej, skalistej ścieżce, i w krótkim czasie również znalazłam się na drodze. Pomknęłam w kierunku północnym, tak jak przedemną Sztorm, i po kwadransie, nie miałam sił na dalszy bieg...

-Co jest granę? Nigdy tak szybko się nie męczę... -mruknęłam do siebie

-Muszę to powiedzieć... Sztormowi! 

I za pomocą resztek sił pognałam na naszą polanę... Sztorm pełnił właśnie wartę, a gdy mnie dostrzegł, podbiegł do mnie, i przytulił mnie.

-Gdzie byłaś tyle czasu? Szukałem cie!

-Byłam w górach... Wybacz że cię o tym nie powiadomiłam... Muszę ci coś powiedzieć...

-Co takiego?

-Ale nie tu... Chodźmy w ruiny... 

-Do Minas Anor? Och... Tam jest nie bezpiecznie...

-Wiem, ale i cicho i odludnie...-Odparłam i zaczęliśmy kłusować w tamtym kierunku...Gdy dotarliśmy na miejsce usiedliśmy wewnątrz ruin, i wtedy szepnęłam...

-Sztorm... Ja... Będziemy mieli źrebaka...

(Sztorm?)